hikmət

is. <ər.>

1. Müdrik söz, dərin fikir, dərin məna, müdriklik, dərinlik. Onun sözlərində bir hikmət var. – Müdrik insanların hikmətlə dolu; Dərin söhbətinə minnətdaram mən. M. R.. // İbrətamiz, nəsihətli söz, kəlam. <Fərzəli:> Çobanın könlü olsa təkədən pendir tutar, – bu sözün hikməti böyükdür. Ə. S..

2. məc. Anlaşılmaz şey, gizli səbəb, sirr, müəmma. Bütün məclis təəccüb elədi ki, bu nə hikmətdir? «Lətif şah». . . İtaliyada misli olmayan zəlzələ üz verib, . . alimlər oraya dolmuşlar ki, zəlzələnin hikmətlərini mümkün qədər öyrənsinlər. C. M..

3. Keçmişdə: fəlsəfəyə, təbiət elmlərinə, xüsusən fizikaya verilən ad. <Sabbah:> Cəbrə, ya hikmətə vaqif bir adam; Səncə bir falçımı ya?! Anlayamam. H. C.. <Məşədi İbad:> . . Mən tarixi-nadir kitabını yarısına qədər oxumuşam, ona görə hikmət elmindən yaxşı biliyim vardır. Ü. H..